coidados básicos da saúde: octubre 2012

jueves, 25 de octubre de 2012

TUBO DIXESTIVO:INTESTINO DELGADO-

INTESTINO DELGADO

ASPECTOS NORMAIS

No adulto ten de 3.5 a 6 metros de lonxitude.O duodeno é a primeira porción,ten forma de C,está relacionado co colédoco,ampolla de Vater e condutos pancreáticos.

Non hai límite neto entre xexuno e ileón.
O aporte sanguineo proven da arteria mesentérica superior.
As vilosidades son numerosas e prominentes no duodeno e vanse facendo menos definidas progresivamente ata o ileon terminal.

A superficie das vilosidades está constituída por 3 tipos de células:de absorción,entremezcladas con células caliciformes e endocrinas..
O intestino ten unha gran capacidade rexenerativa,descámase e reemplázase nunha semana.Ésto fai que tamen sexa vulnerable.

PATOLOXÍA

Os principais trastornos son inflamatorios e de malabsorción.Son moi raros os tumores primitivos.

-Anomalías conxénitas:

Atresia e estenose conxénitas:falta ou estreitamento.

Divertículos de duodeno,xexuno e ileón: ábrense paso na graxa do mesenterio.

Restos pancreáticos.

-Enfermidade isquémica intestinal:

Hai 3 patróns :1) Infarto ou gangrena do intestino.2)gastroenteropatía hemorráxica,hemorraxia ou necrose limitada á mucosa e submucosa.3)Isquemia crónica.

Infarto intestinal transmural:

Por trombose ou embolismo da arteria mesentérica superior,desencadeada case sempre por arterioesclerose avanzada.

Infartomural e da mucosa:

Chamábase antes gastroenteropatía aguda hemorráxica.Hai hipoperfusión non oclusiva do intestino.

-Enterocolite infecciosa:
As enfermidades diarreicas inflamatorias do intestino poden estar causadas por microorganismos coma bacterias,virus,protozoos e helmintos ou por axentes non infecciosos coma isquemia,irradiación,uremia,drogas citotóxicas e intoxicación por metais pesados.
-Enterocolite bacteriana
-Gastroenterocolite non bacteriana:producida por fungos,virus,protozoos e helmintos.

-Enfermidade de Crohn (enterite rexional)
Enfermidade inflamatoria,recurrente granulomatosa e fibrosante,que usualmente afecta a ileón terminal ou colon,pero pode lesionar calquer nivel do tubo dixestivo.

-Tumores do intestino delgado:
-Benignos:os + frecuentes son leiomiomas,liposomas,adenomas (pólipos),anxiomas e fibromas.
-Malignos:case todos se dan no ileón.Os + frecuentes son os das células endocrinas (argentafinomas,carcinoides)

-Malabsorción:
Eliminación anormal fecal de graxa (esteatorrea) e malabsorción variable de graxas,vitaminas liposolubles,outras vitaminas,proteínas,carbohidratos,agua e minerais.
Debido á alteración de:

1-Dixestión de nutrientes ata moléculas menores capaces de ser absorvidas ou transportadas a través da célula da mucosa intestinal.

2- Diminución da capacidade de absorción do intestino.

3-Transporte de produtos absorvidos.
Os síndromes son pérdida de peso,distensión abdominal,anorexia,eliminación de feces anormais.

-Esprue celíaco:
Garda relación co gluten dietético,debido a unha reacción inmune a esta proteína.

-Esprue tropical:
Etioloxía descoñecida,pero pode gardar relación con infección por E.Coli.

-Enfermidade de Whipple:
Cadro malabsortivo con diarrea,esteatorrea,dolores abdominais ,distensión ,febre e pérdida de peso .Obsérvanse estructuras de aspecto bacilar entre as células e dentro dos macrófagos cargados de glucoproteínas PAS-positivas.

-Deficiencia de disacaridasas:
As disacaridasas,entre as cales as + importantes son as lactasas,están localizadas na capa que cubre as membranas celulares do epitelio da mucosa.O déficit produce diarrea e malabsorción.

-Abetalipoproteinemia:
Malabsorción de herencia recesiva.Erro innato do metabolismo caracterizado pola incapacidade de sintetizar as betalipoproteínas necesarias para transportar os triglicéridos desde as células das mucosas.

-Lesións obstrutivas:
A obstrución pode ser mecánica (estenose,cálculos,hernias,tumores,etc) ou vascular (trombose mesentérica)

miércoles, 24 de octubre de 2012

TIPOS DE CÉLULAS

DOUS GRANDES GRUPOS DE CÉLULAS:

1-PROCARIOTAS:Teñen o ADN no citoplasma,sin núcleo definido.Por fóra da membrana teñen unha segunda capa denominada parede celular.As procariotas son o tipo de células características das bacterias.

2-EUCARIOTAS:Teñen o material xenético separado do citoplasma por unha membrana chamada membrana nuclear,teñen núcleo definido.Poden formar organismos unicelulares ou pluricelulares.
Imaxe comparativa entre eucariota e procariota:

Outra imaxe comparativa:

lunes, 15 de octubre de 2012

TUBO DIXESTIVO:ESTÓMAGO

ASPECTOS NORMAIS:

Divídese en:
1-Cardias,rexión que rodea a unión gastroesofáxica.A mucosa contén glándulas mucosas.
2-Fundus,rexión subdiafragmática situada á esquerda do esófago e ceálico á entrada do esófago dentro do estómago.
3-Corpo,situado entre o corpo e o antro.
4-Antro,do corpo ao píloro.

ANOMALÍAS CONXÉNITAS:

-HERNIAS DIAFRAGMÁTICAS:
Debido á debilidade ou ausencia dunha zona do diafragma,penetrando parte do abdomen no torax

-ESTENOSES PILÓRICAS.

LESIÓNS DIVERSAS:
Divertículos gástricos,dilatación gástrica,rotura gástrica.

INFLAMACIÓNS:

GASTRITIS:

Poden non crear síntomas clínicos.Pode ser aguda ou crónica.

GASTRITE AGUDA:

Proceso inflamatorio da mucosa ,pasaxeiro.Garda relación co uso crónico da aspirina ,consumo excesivo de alcol,tabaco,tratamento quimioterápico do cancro,uremia,infeccións xerais,infeción estafilococica alimenticia,estres intenso,queimaduras,irradiacións shok,traumatismos.

GASTRITE CRÓNICA (do fundus e antro):

Espectro morfolóxico continuo de infiltrado inflamatorio da mucosa progresivamente + intenso,acompañado de atrofia glandular.

GASTRITE HIPERTRÓFICA:

Aumento xigante dos plegues da mucosa do estómago,debido a hiperplasia das células epiteliais da mucosa.
EROSIÓN GÁSTRICA AGUDA E ULCERACIÓN:
O termo erosión dáselle á lesión das partes + altas da mucosa gástrica ou duodenal;Úlcera é se atravesa a mucosa e a muscular.Son frecuentes en pacientes sometidos a stres.

ÚLCERAS PÉPTICAS:
As úlceras pépticas crónicas soen ser lesións solitarias que se producen a calquer nivel do tubo dixestivo exposto á acción agresiva do xugo acidopéptico.En orde decrecente presentanse en:
1) Duodeno
2)Estómago
3)Esófago
O factor xenético é + importante na predisposición á úlcera duodenal,mentes na gástrica non.

ÚLCERA DUODENAL:

Hai hipersecreción ácida.Os pacientes teñen ademais un rápido vaciamento gástrico.A aparición da úlcera duodenal é consecuencia dunha exposición excesiva da mucosa duodenal á acción agresiva do ácido gástrico,que supera os mecanismos normais da defensa.

ÚLCERA GÁSTRICA:

Hai defecto primario na resistencia da mucosa gástrica.Pode ir asociado a gastrite.Case todas se encontran na mucosa antral.Os suxeitos con úlcera teñen tendencia a sufrir lesión na mucosa gástrica debido a un defecto na barreira da mucosa para protexerse da retrodifusión dos ións de hidróxeno.

TUMORES DO ESTÓMAGO:

-Benignos:
Os máis frecuentes son leiomiomas e pólipos.Os leiomiomas son nódulos firmes ,ben delimitados,son submucosos e non erosionan a mucosa supraxacente.
Os pólipos case todos inflamatorios (hiperplásicos) ou adenomas.Son lesións blandas,elevadas.Poden ser únicos ou múltiples.Son asintomáticos.Os adenomas polipoides gástricos son neoplasias.

-Malignos:
O carcinoma é o + importante e frecuente ,logo linfomas,leiomiosarcomas e argentafinomas.

Carcinoma: influen factores xenéticos e ambientais,+ frecuente no grupo 0.Hai maior risco de gastrite crónica atrófica e adenomas gástricos.Evoluciona moi lentamente,asintomática ata estadios avanzados.
Tumores de células endocrinas (argentafinomas e carcinoide):Tumores infiltrantes e agresivos.Causan metástase.
Linfomas gastrointestinais: a maioría xurden no estómago e intestino delgado.
Sarcomas:son raros.

domingo, 14 de octubre de 2012

TUMORES COMÚNS A TODOLOS ÓRGANOS

TUMORES COMÚNS A TÓDOLOS ÓRGANOS:
Os derivados mesenquimais (tecido conectivo,adiposo,vasos sanguineos coas células endoteliais e células musculares lisas,histiocitos e células de Schwan) están en tódolos órganos e tecidos do corpo,por tanto os tumores mesenquimais manteñen a súa multipotencialidade (os fibroblastos poden diferenciarese en osteoblastos,os miocitos lisos son capaces de elaborar coláxeno e volverse fagocíticos).Mentes as noeplasias derivadas das células mesenquimais poden diferenciarse hacia unha soa clase celular (lipoma,fibroma,sarcoma ou leiomioma) ,os tumores derivados do mesénquima desplegan a multipotencialidade das células tumorais producindo formas mixtas:angiolipomas,fibromixocondromas ou outras combinacións.

-Formas + frecuentes:

FIBROMA E FIBROSARCOMA.

-Fibroma:estas neoplasias benignas compóñense de fibroblastos fusiformes.

Encóntranse en poucas partes do corpo.É dificil distinguir o fibroma doutras neoplasias coma leiomioma,por iso é útil o método de tinción tricrómico (IMAXE C inferior)que manifesta a cantidade e distribución do coláxeno

a tinción con hematoxilina-ácido fosfotúngstico revela as fibroglias;as impregnaccións arxénticas descubren as fibras de reticulina que en forma de malla rodean ás células individuais.

-Fibrosarcoma:a zona + frecuente é o retroperitoneo e logo os tecidos superficiais ou profundos das extremidades.Son masas que carecen de cápsula,infiltrantes,blandas,cor entre blanquecino e gris,a miúdo teñen áreas de hemorraxia e necrose.Úsanse os mesmos métodos de tinción que para fibromas.

MIXOMA:moi raros,danse no músculo esquelético e ás veces na mandíbula.Case nunca encapsulados.Histoloxicamente observanse células grandes estreladas ou fusiformes.

LIPOMA E LIPOSARCOMA:

-Lipoma:principalmente dase nos tecidos subcutáneos ,pero tamen noutras zonas onde haxa graxa.
-Liposarcomas:orixínanse en tecidos profundos.

LEIOMIOMA E LEIOMIOSARCOMA: tumores compostos por células musculares lisas.Ambas danse sobre todo no útero.

lunes, 8 de octubre de 2012

DIAGNÓSTICO DE LABORATORIO DO CANCRO

-DIAGNÓSTICO DE LABORATORIO DO CANCRO:

Diagnóstico histolóxico:usando microscopía electrónica,rexistro de radioisótopos,técnicas histoquímicas,inmunofluorescencias,inmunocitoquímicas,etc,poden identificarse detalles celulares que permiten un diagnóntico + preciso.Os tecidos a analizar deben ser representativos da lesión,xa que as grandes neoplasias teñen ás veces áreas de necrose.É recomendable a biopsia con agulla,pero hai risco de erro na proba.Cando é necesaria a anestexia xeral para a biopsia,coma por exemplo nunha masa grande situada en zonas profundas da mama pode facerse un diagnóstico anatómico rápido en cortes por conxelación,que aínda que non proporciona detalles citolóxicos tan finos coma os cortes en parafina,poden ser satisfactorios.

Diagnóstico citolóxico:descrito por Papanicolau en 1928.Aplícase na detección de carcinomas uterinos cervicais e de endometrio.As secrecións obtidas cunha escobilla endocervical ou unha aspiración ,ou procedentes do raspado cervical,póñense nun portaobxetos e fíxanse rápido,tínguense.As células cancerosas teñen menos cohesividade e sofren unha serie de cambios morfolóxicos (anaplasia).Asi,as células desprendidas poden avaliarse polas características anaplásicas indicadoras da súa orixe cancerosa.Este método permite a diferenciación entre células normais,displásicas e cancerosas,e permite coñecer os cambios celulares característicos do carcinoma in situ.
Marcadores tumorais:

..Marcadores inmunolóxicos:para caracterizar leucemias linfoides e linfomas.Úsanse Rosetas E ,anticorpos monoclonais,inmunoglobulinas de cadeas pesadas específicas e cadeas lixeiras de kappa e lambda.
..Antíxenos fetais asociadas a tumores:CEA (antíxeno caracinoembrionario) encóntrase no plasma en moitas formas de cancro derivados do endodermo (en particular pancreáticos,gástricos e broncóxenos).Moi útil para cancro de colon.A alfaproteína (AFP) sobre todo encóntrase en cancros formados no fígado ou procedentes de restos do saco vitelino.